AΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ: 167-174. Οι Άνθρωποι Benin & Περιοχή Benue (Νιγηρία)

του Δρ. Δημητρίου Κουτάντου, εκπαιδευτικού στην Αφρική

«Η τέχνη του βασιλείου της Δυτικής Αφρικής του Μπενίν έχει ιδιαίτερη σημασία στις παραδόσεις της τέχνης της Αφρικής. Η ποσότητα των ιστορικών έργων είναι εντυπωσιακή και εκτιμάται ότι κυμαίνεται μεταξύ 2.400 και 4.000 αντικειμένων, συμπεριλαμβανομένων 900 ανάγλυφων μπρούτζινων πλακών, σχεδόν 300 χάλκινων κεφαλών και περίπου 130 χαυλιόδοντες ελεφάντων με ανάγλυφα γλυπτά. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η τεράστια ποσότητα αυτών των έργων που είναι εκπληκτική. Πάνω απ’ όλα είναι η εκπληκτική καλλιτεχνική τους ποιότητα και η αισθητική έκκληση. Ως μεγαλοπρεπή τελετουργικά στολίδια και μνημονικά του περιβόλου του βασιλικού παλατιού, τεκμηρίωναν τη θεϊκή προέλευση και την εξουσία των βασιλέων του Μπενίν, νομιμοποιούσαν την κυριαρχία τους και χρησίμευαν ως αρχεία της βασιλείας, της κατάκτησης και της πανοπλίας. Οι λυπηρές συνθήκες που οδήγησαν στη μεταφορά αυτών των αντικειμένων εκτός Αφρικής, αποτελούν ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια στην ιστορία της ηπείρου. Τα περισσότερα αντικείμενα βρέθηκαν στο δρόμο για την Ευρώπη το 1897 ως πραξικόπημα μιας τιμωρητικής βρετανικής αποστολής. Εκεί προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση, και από την αρχή αναγνωρίστηκαν μεταξύ των μελετητών ως μεγάλα και εντυπωσιακά έργα της τέχνης» (Plankensteiner, 2010, σελ. 7).

Με τους Ανθρώπους Benin αρχίζει το τέταρτο μέρος της ενότητας για την Αφρικανική Τέχνη, το οποίο επικεντρώνεται στις «εθνοτικές ομάδες της Νιγηρίας και του Καμερούν», βλ. τον επόμενο χάρτη.

To βασίλειο Μπενίν βρίσκεται στη σημερινή νοτιοδυτική Νιγηρία. Δεν θα πρέπει να συγχέεται με τη χώρα-Δημοκρατία του Μπενίν, το τέως Βασίλειο της Δαχομέης που πήρε αυτό το όνομα για να αποφύγει τις εσωτερικές εθνοτικές διαμάχες, πράξη για την οποία χαρακτηρίστηκε ως «τα Σκόπια της Αφρικής». To βασίλειο Μπενίν προέρχεται από ένα από τα παλαιότερα και πιο ανεπτυγμένα βασίλεια, αυτό των Ανθρώπων Edo στην παράκτια ενδοχώρα της Δυτικής Αφρικής από τον 11ο αιώνα. Από τότε άκμασε μέχρι που προσαρτήθηκε από τη Βρετανική Αυτοκρατορία το 1897. Ιδρύθηκε από τον γιο ενός βασιλιά της Ife περίπου το 1300 και έφθασε στο μέγιστο μέγεθος ως οργανωμένη στρατιωτική κοινωνία τον 15ο-16ο αιώνα, οπότε και πέτυχε τα υψηλότερα καλλιτεχνικά του πρότυπα. Προς τα τέλη του 15ου αιώνα, το βασίλειο Μπενίν ήρθε σε επαφή με Πορτογάλους εμπόρους, περίπου το 1485. Στις αρχές του 16ου αιώνα, ο βασιλιάς Oba έστειλε πρεσβευτή στη Λισαβόνα και ο βασιλιάς της Πορτογαλίας έστειλε χριστιανούς ιεραποστόλους στην πόλη του Μπενίν. Αν και έγινε η υπόθεση ότι πιθανόν αυτοί οι πορτογάλοι έμποροι εισήγαγαν στους τεχνίτες του Μπενίν τεχνικές όπως η επίστρωση του ορείχαλκου, νεότερες έρευνες έχουν δείξει ότι αυτό δεν ισχύει καθώς υπάρχουν ορειχάλκινες μπρούτζινες αναπαραστάσεις πριν από την άφιξη των Πορτογάλων. Το «Μπρούτζινα του Μπενίν»/Benin Bronze οδήγησαν σε μεγαλύτερη εκτίμηση στην Ευρώπη του αφρικανικού πολιτισμού και τέχνης. Αρχικά, φάνηκε απίστευτο στους Ευρωπαίους ότι αυτοί οι δήθεν τόσο πρωτόγονοι και άγριοι ήταν υπεύθυνοι για τέτοια ανεπτυγμένα αντικείμενα. Σήμερα, είναι σαφές ότι τα χάλκινα έχουν κατασκευαστεί στο Μπενίν από την αυτόχθονη κουλτούρα. Πολλά από αυτά τα δραματικά γλυπτά χρονολογούνται τον δέκατο τρίτο αιώνα, αιώνες πριν από την επαφή με τους Πορτογάλους εμπόρους (Plankensteiner, B., 2010, Benin, 5 Continents).

Οι «μπρούτζινες αναπαραστάσεις του Μπενίν» θεωρούνται από τα καλύτερα έργα που κατασκευάστηκαν ποτέ με την «τεχνική του χαμένου κεριού»/cire perdue, μία μέθοδος χύτευσης σε καλούπι, κατά την οποία η επιθυμητή μορφή σκαλίζεται σε κηρόμαζα, καλύπτεται με πηλό και ψήνεται σε φούρνο. Το κερί διαφεύγει από ειδικά διαμορφωμένες οπές και τη θέση του παίρνει λιωμένο μέταλλο, συνήθως ορείχαλκος. Μετά την ψύξη του μετάλλου ο πηλός θραύεται και αποκαλύπτει το χυμένο μέταλλο, κάτι που σημαίνει ότι το συγκεκριμένο καλούπι στη συγκεκριμένη συμπαγή χύτευση μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο μία φορά. Η τεχνική είναι γνωστή από την αρχαιότητα και αναπτύχθηκε κατά την 2η χιλιετία ΠΚΕ στην Άπω Ανατολή από τους τεχνίτες του ορείχαλκου της δυναστείας Σανγκ στην Κίνα. Η τεχνική εξαπλώθηκε στην Εγγύς Ανατολή, αναφέρεται τόσο στην αρχαιοελληνική όσο και τη ρωμαϊκή αγαλματοποιία και μικροτεχνία, και έγινε γνωστή στην Κεντρική και Βόρεια Αμερική για τον χρυσό.

Το 1897, περίπου μία δεκαετία μετά το Συνέδριο του Βερολίνου (1884/85) που είχε ως αποτέλεσμα τον διαμελισμό της Αφρικής, έλαβε χώρα άλλο ένα δραματικό γεγονός ιστορικής σημασίας. Αφότου Βρετανοί αξιωματικοί σκοτώθηκαν σε μια διένεξη εμπορικού χαρακτήρα στο βασίλειο του Μπενίν, η αποικιοκρατική δύναμη απέστειλε με εκδικητικές και τιμωρητέες διαθέσεις εκστρατευτική δύναμη 1.200 αντρών προκειμένου να εκδικηθεί τον θάνατό τους. Η δύναμη αυτή εκθρόνισε το βασιλιά Όμπα του Μπενίν, λεηλάτησε τις πολύτιμες πλάκες, γλυπτά από κράμα χαλκού, μπρούντζινα και ορειχάλκινα ανάγλυφα και λαξευμένο ελεφαντοστό που χρονολογούνταν από τον 13o έως τον 17o αιώνα, συνολικά γνωστά ως τα Μπρούντζινα του Μπενίν. Τα περίπου 3.000-5.000 κλεμμένα αντικείμενα, που είχαν ως θεματολογία τη ζωή στη βασιλική Αυλή, τα τελετουργικά, τις οικογενειακές δομές και τον πολιτισμικό πλούτο του Μπενίν, εστάλησαν στο Βρετανικό Μουσείο και άλλα πουλήθηκαν σε μουσεία ανά τη δύση, υποτίθεται για να καλυφθεί το κόστος της εκστρατείας. Το Βασίλειο του Μπενίν καταστράφηκε ολοσχερώς. Σήμερα παραμένει ενεργό το αίτημα προς τη Μεγάλη Βρετανία για την επιστροφή των Μπρούτζινων του Μπενίν/ Benin Bronzes, όπως και των Γλυπτών του Παρθενώνα της Ελλάδας και των αντικειμένων που λεηλατήθηκαν από το Καλοκαιρινό Παλάτι της Κίνας, χώρες των οποίων η πολιτιστική κληρονομιά εκλάπη μετά από βίαιες επιδρομές. «Νομίζω ότι είναι μια πολύ, πολύ σαφής περίπτωση ιδιοποίησης και κλοπής τα γλυπτά του Μπενίν. Τα έργα που θεωρούμε ως τα σπουδαιότερα πολιτιστικά αντικείμενα, τα μεγαλύτερα έργα της τέχνης μας βρίσκονται στα μουσεία άλλων χωρών και γνωρίζουμε την ημερομηνία λήψης και τις συνθήκες που κλάπηκαν» (Βρετανός ιστορικός Ντέιβιντ Ολοσούγκα). Ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν έχει δεσμευθεί να επιστρέψει όλα τα λεηλατημένα αντικείμενα από τα Μουσεία της χώρας του στην Αφρική.

Η τέχνη του Μπενίν περιγράφεται καλύτερα ως η «τέχνη της βασιλικής αυλής», καθώς αφορά στον βασιλιά Oba. Αυτός κατείχε το μονοπώλιο του ελεφαντόδοντου και των κοραλλιογενών χαντρών, ενώ ο ορείχαλκος, το ελεφαντόδοντο και τα ξύλινα αντικείμενα εμφανίζονταν κατά τη διάρκεια παρελάσεων ή τοποθετούνται πάνω από τους βωμούς των προγόνων. Το πιο γνωστό τεχνούργημα βασίζεται στην βασίλισσα Idia , με την πλέον γνωστή μάσκα FESTAC, βλ. το παρακάτω βίντεο οι Άνθρωποι του Benin. Οι πολυάριθμες ορειχάλκινες κεφαλές και τα ειδώλια από εκμαγεία δημιουργούνται ώστε ο νέος Oba να τα αφιερώνει στο βωμό των προκάτοχων του, αντιπροσωπεύοντας δικαστικούς αξιωματούχους, ιππικές φιγούρες, βασίλισσες αναγνωρίσιμες από την υψηλή τους κόμμωση. Κατά τη διάρκεια της βρετανικής επιθετικής αποστολής, περισσότερες από 1.000 ορειχάλκινες πλάκες αφαιρέθηκαν από το παλάτι του Ομπά.

Οι Άνθρωποι του Benin (Kingdom of Benin), βίντεο διάρκειας 9’ λεπτών: το παλάτι, ο βασιλιάς (Oba), οι πιστοί και οι Βρετανοί αξιωματικοί στην αυλή του Βασιλικού Παλατιού της πόλης Μπενίν με ανάγλυφες χυτές μπρούτζινες πλάκες στο πάτωμα (1897), 4 πορτρέτα ελεφαντόδοντου της βασίλισσας μητέρας Idia του 16ου αιώνα, χυτά ορειχάλκινα του παλατιού: ο Oba του Benin-αρχηγός των ανθρώπων Edo της ιστορικής δυναστείας Eweka της αυτοκρατορίας του Benin, ορειχάλκινες ανάγλυφες πλάκες του παλατιού, ορειχάλκινα κεφάλια, φλαουτίστες-αξιωματούχοι-πολεμιστές κτλ., βωμοί

Αντίθετα τα ορειχάλκινα και ξύλινα κεφάλια και οι τερακότες είναι πιο συνηθισμένα και τοποθετούνται στους βωμούς των αξιωματούχων των ορειχάλκινων εταιριών. Περιστασιακά, το ορειχάλκινο κεφάλι υπερκαλύπτεται από σκαλισμένα ελεφαντόδοντο που δείχνει μια πομπή διαφορετικών Obas. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτά τα κεφάλια θεωρούνταν ότι αντιπροσωπεύουν ένα Oba, αλλά σήμερα ορισμένοι δυτικοί λόγιοι πιστεύουν ότι ένα πλήθος κεφαλών μπορεί να είναι παραστάσεις φυλακισμένων. Το στυλ των ορειχάλκινων κεφαλών του Μπενίν εξελίχθηκε από τα λεπτότερα χυτά του 16ου αιώνα, σε παχύτερα έργα. Διακρίνουμε επίσης τουλάχιστον άλλα δύο στυλ χάλκινων κεφαλών του 16ο αιώνα, ο πρώτος ονομάζεται στυλ «Udo» και το πίσω μέρος είναι τρύπιο με ορθογώνιες τρύπες, το δεύτερο στυλ έχει μια στρογγυλεμένη κεφαλή με ημικυκλικά μάτια και επίπεδη κόμμωση. Η πλειοψηφία των καθημερινών αντικειμένων συσχετίζονται με τις αυλικές τελετές. Ένα ομοίωμα της λεοπάρδαλης Aquamanile, ως βασιλικό ζώο ήταν αποκλειστική ιδιοκτησία του Oba. Μετά τον ορείχαλκο, οι τεχνίτες του Μπενίν προτιμούσαν το ελεφαντόδοντο ως καλλιτεχνικό μέσο. Ο Oba λάμβανε τον ένα από τους δύο χαυλιόδοντες κάθε ελέφαντα που σκοτωνόταν και είχε το δικαίωμα να αγοράσει το δεύτερο. Τα βραχιόλια και τα σκήπτρα ήταν σκαλισμένα από χαυλιόδοντες, που τα φορούσαν ο Oba και οι σημαντικοί αυλικοί αξιωματούχοι κατά τη διάρκεια των φεστιβάλ και των θρησκευτικών τελετών.

Εβδομήντα μίλια βόρεια της πόλης του Μπενίν βρίσκεται η αρχαία πρωτεύουσα της γης των Γιορούμπα/Yorubaland, η Owo. Οι κυβερνήτες της ονομάζονται «Olowo» και διεκδικούν την καταγωγή τους από τη βασιλική πόλη «Ife». Πιθανότατα κατακτήθηκαν από το βασίλειο του Μπενίν μια και οι αυλικές τους τελετές μοιάζουν. Τα κιβώτια και κουτιά «Owo» από ελεφαντόδοντο, τα βραχιόλια, η λεοπάρδαλη και οι ανθρώπινες μορφές χρονολογούνται από τον 17ο έως τον 19ο αιώνα. Το στυλ τους είναι αναγνωρίσιμο από το στόμα στο οποίο είναι χαραγμένα δύο παράλληλα χείλη, ημι-κλειστά μάτια με ένθετα κόρη και πεπλατυσμένη μύτη σε σχήμα Τ. Έχουν βρεθεί επίσης αρκετές μορφές ορείχαλκου στην περιοχή του Lower Niger River/Κάτω Νίγηρα. Η εμφάνισή τους τα χρονολογεί από τον 16ο αιώνα, με τυπικά σφαιρικά μάτια και εγχαράξεις/scarifications σώματος, ενώ η λειτουργία τους παραμένει άγνωστη.

«Με βάση τα καλλιτεχνικά αρχεία, είναι προφανές ότι, όπως οι καλλιτέχνες από την αρχαία Αίγυπτο, την Ελλάδα, τη Ρώμη και την Ιταλική Αναγέννηση, και εκείνοι από την υποσαχάρια Αφρική ήταν απολύτως ικανοί για νατουραλιστικές παραστάσεις. Αυτή η ικανότητα αποκαλύπτεται σε έργα που σχετίζονται με τα γνωστά γλυπτά είδη, από τις εκλεπτυσμένες κεφαλές τερακότας που δημιουργήθηκαν τον δωδέκατο αιώνα στην Ife στη νοτιοδυτική Νιγηρία μέχρι τις κομψές ξύλινες φιγούρες που χαράχτηκαν κατά το δέκατο ένατο αιώνα από τους δασκάλους Hemba στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κονγκό. Όπως και οι δυτικοί ομόλογοι τους, ορισμένοι αφρικανοί καλλιτέχνες εκτέλεσαν οπτικά αφιερώματα σε υποδειγματικά πρόσωπα με την πρόθεση να μην παράγουν μια κυριολεκτική ομοιότητα, αλλά μάλλον έναν αξιόλογο δείκτη που θα καθιέρωνε την ουσία του υποκειμένου. Υποστηρίζοντας την αντίληψη των αφρικανικών αναμνηστικών παραδόσεων που θεωρήθηκαν εδώ ήταν μια διπλή επιταγή για να αναφερθούν τα θέματα φυσικά και να τα πλαισιώσουν εικαστικά σύμφωνα με μια καθιερωμένη καλλιτεχνική γλώσσα που θα τα μεταφέρει σε μια κατάσταση εξιδανικευμένης τελειότητας. Αν και τα περισσότερα αφρικανικά γλυπτικά έργα, ακόμη και αυτά που έγιναν μόλις τον 19ο αιώνα, στερούνται γραπτών σχολίων για να τεκμηριώσουν τις προθέσεις των δημιουργών τους ή των χορηγών τους, εκείνα που σχετίζονται με το βασίλειο του Μπενίν στη σύγχρονη Νιγηρία, είναι ασυνήθιστα με την ποσότητα των σχετικών πηγών να πάνε πίσω στο δέκατο πέμπτο αιώνα. Οι επίσημες αυλικές ιστορίες που παραδόθηκαν προφορικά στον εικοστό αιώνα επιβεβαιώνονται με τα γραπτά σχόλια των ευρωπαίων επισκεπτών από τα τέλη του 1400. Αυτή η εγγραφή, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα οπτικά έργα από το Μπενίν αποτελούνται από ανθεκτικά υλικά όπως το ελεφαντόδοντο και το χυτοσίδηρο, προσδίδουν μια ασυνήθιστη ιστορική ορατότητα στο βήμα ενός πολύ σημαντικού καλλιτεχνικού κέντρου. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά στοιχεία και την προφορική παράδοση, το Μπενίν ήταν ένα ανεπτυγμένο κράτος από τον 13ο ή 14ο αιώνα» (LaGamma, A., 2011, Heroic Africans, Legendary leaders, iconic sculptures, The MET, σσ. 18-20).

Οι άνθρωποι που ζουν στις όχθες των ποταμών Νίγηρα και Benue μοιράζονται πολλές κοινωνικές και καλλιτεχνικές παραδόσεις. Θεωρείται ότι έχουν κοινούς προγόνους γνωστούς ως «Akpoko». Παραδοσιακά, ασχολούνται με το εμπόριο ενεργώντας ως ενδιάμεσοι εμπορικοί εταίροι μεταξύ των κατοίκων του εσωτερικού και των κατοίκων του Δέλτα του ποταμού Νίγηρα. Σ’ αυτή την περιοχή οι Άνθρωποι Idoma είναι κατά κύριο λόγο αγρότες και έμποροι. Από καλλιτεχνική άποψη, έχουν επιτύχει μια φήμη για τα γυναικεία ειδώλια γονιμότητας με χαρακτηριστικά το ανοιχτό στόμα με σκαλισμένα δόντια, πρόσωπο συνήθως βαμμένο με λευκές χρωστικές ουσίες, ένα στιλιστικό χαρακτηριστικό που μοιράζονται με τους ανθρώπους Igbo. Μπορούν να διακριθούν τουλάχιστον δύο τύποι γυναικείων ειδώλιων, ο πρώτος γνωστός ως «Anjenu» και χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια των λατρειών γονιμότητας, φοριέται από χορευτές που παρελαύνουν στο χωριό. Ο δεύτερος τύπος ονομάζεται «Ekwotame» και απεικονίζει μια καθιστή γυναίκα βαμμένη με μαύρες χρωστικές ουσίες. Αντιπροσωπεύει τους προγόνους και επομένως την ιδέα της γενεαλογίας, βρίσκονται κοντά στο σώμα του αποθανόντος. Οι ξύλινες κεφαλές με κωνική βάση υποστηρίζουν μια στρογγυλή ανθρώπινη κεφαλή, και οι μάσκες-κράνη ανήκουν στην κοινωνία «Oglinye», η οποία αρχικά ήταν πολεμική κοινωνία. Σήμερα, διατηρεί μόνο την ιδέα ότι τα μέλη της είναι ισχυρά και θαρραλέα. Οι μάσκες-προσώπου «Okua» χρησιμοποιούνται από τους νότιους ανθρώπους Idoma. Τις φορούν οι χορευτές κατά τη διάρκεια των κηδειών και εμφανίζουν τυπικές ουλές, ανοιχτό στόμα και απαλή κόμμωση.

Οι Άνθρωποι στην περιοχή Benue (Νιγηρία), βίντεο διάρκειας 7’ λεπτών: Οι άνθρωποι που ζουν στις όχθες των ποταμών Νίγηρα και Benue μοιράζονται πολλές κοινωνικές και καλλιτεχνικές παραδόσεις, οι Άνθρωποι Idoma, οι Άνθρωποι Afo, οι Άνθρωποι Igala, οι Άνθρωποι Tiv, οι Άνθρωποι Nupe

Οι Άνθρωποι Afo έχουν εγκατασταθεί βόρεια της διασταύρωση των ποταμών του Νίγηρα και του Benue. Τα ειδώλια Okeshi χρησιμοποιούνται από τα μέλη της κοινωνίας Alanya Beshi κατά τη διάρκεια των ετήσιων εορτασμών που σχετίζονται με τελετές γονιμότητας. Είναι σκαλισμένα ως καθιστές ή όρθιες γυναικείες φιγούρες με γραμμικό σώμα και εγχαράξεις στο πρόσωπο. Επίσης φτιάχνουν σκαμνιά καρυάτιδες, πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι αυτά τα γλυπτά, που αποδίδονται στους Afo, ίσως στην πραγματικότητα να έχουν σκαλισθεί από βόρειες νιγηριανές φυλές, οι οποίες επηρεάζονται από τους ανθρώπους Fulani. Οι Άνθρωποι Igala ζουν κοντά στο τέλος του ποταμού Νίγηρα. Κάθε χρόνο συμμετέχουν σε σημαντικές τελετές που γιορτάζουν τη δύναμη του βασιλιά τους. Κατά τη διάρκεια αυτών των εορταστικών εκδηλώσεων, εμφανίζουν εννέα τύπους της βασιλικής μάσκας-κράνος Agba, με τυπικές εγχαράξεις και λοξά μάτια. Οι μη-βασιλικές μάσκες-κράνη καλύπτονται με γραμμικές εγχαράξεις και χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια των φεστιβάλ που σχετίζονται με τη λατρεία της θεότητας Egu. Γιορτάζουν έτσι το πνεύμα των νεκρών, αλλά και κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Yam όπου προσκαλούνται οι πρόγονοι των Igala. Οι ξύλινες κεφαλές και τα ειδώλια της περιοχής Akpa φέρουν ένα τυπικό πεπλατυσμένο πρόσωπο, με πλάγιες εγχαράξεις σε κάθε μάγουλο και κόμμωση σε σχήμα κορώνας.

Οι Άνθρωποι Tiv ζουν στα αγροτικά πεδία της αριστερής όχθης του ποταμού Benue και πήραν το όνομά τους από ένα πρόγονό τους. Σκαλίζουν ειδώλια που είναι είτε μεγάλα, είτε επιμήκη, ή με φυσικές αναλογίες, με στρογγυλά κεφάλια και περιστασιακά με χαράξεις στις γωνίες του στόματος και κόμμωση κορωνίδα. Ορισμένα απ’ αυτά χρησιμοποιούνται στις καλύβες υποδοχής, ενώ τα «Ihambe» σχετίζονται με τη γονιμότητα και το γάμο. Οι σιδηρουργοί μεγάλωσαν τη φήμη τους για τα μεταλλικά αντικείμενα κύρους «Adzes» στα οποία το χερούλι τελειώνει σε ένα στυλιζαρισμένο ανθρώπινο κεφάλι με μια λεπίδα που βγαίνει από αυτό. Αυτά χρησιμοποιούνται κατά τις γιορτές και τις σημαντικές συναντήσεις. Επίσης φτιάχνουν μικρές χάλκινες φιγούρες με στρογγυλεμένα πόδια και κεφαλές. Οι Άνθρωποι Nupe ζουν κατά μήκος των όχθες του ποταμού Νίγηρα από τον 15ο αιώνα. Κατακτήθηκαν περίπου το 1830 από τους μουσουλμάνους Fulani. Η τέχνη τους είναι ως εκ τούτου μη εικονιστική-απεικονιστική, είναι κυρίως διακοσμητική. Τα σπίτια Nupe είναι διακοσμημένα με πόρτες και στύλους με γεωμετρικά σχέδια, αν και υπάρχουν μερικά σπάνια παραδείγματα ζωικών σχεδίων. Τα κυκλικά σκαμνιά που υποστηρίζονται από ποικίλο αριθμό ποδιών, παρουσιάζονται από τους γαμπρούς στις νύφες. Παραδοσιακά χρησιμοποιούνται ως αντικείμενα γοήτρου και κατά τη διάρκεια σημαντικών συναντήσεων.

Επόμενη δημοσίευση: 175-196. Οι Άνθρωποι Igbo & Mumuye (Εσωτερικό Νιγηρίας κ’ Δέλτα Νίγηρα)