Η Καρίνα Μορίγιο δεν ήξερε σχεδόν τίποτα για τον αυτισμό όταν ο γιος της ο Ιβάν διαγνώστηκε — μόνο που δεν μιλούσε ή ανταποκρινόταν σε λέξεις, και έπρεπε να βρει τρόπους να επικοινωνήσει μαζί του. Μοιράζεται πώς έμαθε να βοηθάει τον γιο της να ευημερήσει με το να είναι περίεργος ταυτόχρονα με αυτόν.
Χρησιμοποιούμε cookie για την εξατομίκευση περιεχομένου και διαφημίσεων, την παροχή λειτουργιών κοινωνικών μέσων και την ανάλυση της επισκεψιμότητάς μας. Αποδέχεστε το cookie; ΑποδοχήΠερισσότερα
Ιδιωτικότητα & Cookies
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are as essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
wpDiscuz
0
0
Θα θέλαμε να γνωρίζουμε την άποψή σας, παρακαλούμε αφήστε ένα σχόλιο!x
Αυγ 21 2017
Για να καταλάβετε τον αυτισμό μη γυρνάτε το βλέμμα
Η Καρίνα Μορίγιο δεν ήξερε σχεδόν τίποτα για τον αυτισμό όταν ο γιος της ο Ιβάν διαγνώστηκε — μόνο που δεν μιλούσε ή ανταποκρινόταν σε λέξεις, και έπρεπε να βρει τρόπους να επικοινωνήσει μαζί του. Μοιράζεται πώς έμαθε να βοηθάει τον γιο της να ευημερήσει με το να είναι περίεργος ταυτόχρονα με αυτόν.
Παρακάτω το κείμενο της ομιλίας.
«Κοίτα με!»
Αυτή η φράση με μετέτρεψε σε προπονητή οπτικής επαφής. Είμαι η μητέρα του Ιβάν. Είναι 15 ετών. Ο Ιβάν έχει αυτισμό, δεν μιλάει, και επικοινωνεί μέσω ενός iPad, όπου όλο το σύμπαν του από λέξεις υπάρχει σε εικόνες. Διαγνώστηκε όταν ήταν δυόμισι ετών. Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη μέρα με πόνο. Ο σύζυγός μου κι εγώ ήμασταν χαμένοι. Δεν ξέραμε από πού να ξεκινήσουμε. Δεν υπήρχε διαδίκτυο, δεν μπορούσες να ψάξεις πληροφορίες, οπότε κάναμε εκείνα τα πρώτα βήματα καθαρά από διαίσθηση. Ο Ιβάν δεν μπορούσε να κρατήσει οπτική επαφή, είχε χάσει τις λέξεις που ήξερε, και δεν απαντούσε στο όνομά του ή σε οτιδήποτε τον ρωτούσαμε, λες και οι λέξεις ήταν θόρυβος. Ο μόνος τρόπος για να ξέρω τι του συνέβαινε, τι ένοιωθε, ήταν να τον κοιτώ στα μάτια. Αλλά αυτή η γέφυρα γκρεμίστηκε. Πώς μπορούσα να του διδάξω τη ζωή; Όταν έκανα πράγματα που του άρεσαν, με κοιτούσε, και συνδεόμασταν. Οπότε αφιέρωσα τον εαυτό μου να δουλέψω αυτά τα πράγματα, ώστε να έχουμε όλο και περισσότερες στιγμές οπτικής επαφής. Περνούσαμε ώρες παίζοντας κυνηγητό με τη μεγαλύτερη αδερφή του, την Αλέξια, και όταν λέγαμε, «Σε έπιασα!» μας έψαχνε με τα μάτια, και εκείνη τη στιγμή, ένοιωθα ότι ήταν ζωντανός. Επίσης κατείχε ρεκόρ ωρών που περνούσε στην πισίνα. Ο Ιβάν πάντα είχε πολύ μεγάλο πάθος για το νερό.
Θυμάμαι όταν ήταν δυόμισι ετών, μια βροχερή χειμωνιάτικη μέρα, τον πήγαινα σε μια κλειστή πισίνα, γιατί ακόμα και τις βροχερές μέρες πηγαίναμε για κολύμπι. Ήμασταν στον εθνική οδό, και βγήκα σε λάθος έξοδο. Ξέσπασε σε κλάματα και έκλαιγε απαρηγόρητος, ασταμάτητα, μέχρι που γύρισα πίσω. Μόνο τότε ηρέμησε. Πώς ήταν δυνατόν ένα παιδί δυόμισι ετών που δεν ανταποκρινόταν στο όνομά του, αλλά στη μέση της βροχής και της ομίχλης που δεν έβλεπα τίποτα, να μπορούσε να ξέρει την ακριβή διαδρομή; Τότε συνειδητοποίησα ότι ο Ιβάν είχε καταπληκτική οπτική μνήμη, και αυτός θα ήταν ο τρόπος επικοινωνίας μας. Έτσι ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες από τα πάντα, και του δίδαξα τη ζωή με αυτόν τον τρόπο, δείχνοντάς του την εικόνα εικόνα.
Ακόμα και τώρα, έτσι επικοινωνεί ο Ιβάν αυτό που θέλει, αυτό που χρειάζεται και επίσης αυτό που νοιώθει. Αλλά δεν ήταν μόνο η οπτική επαφή του Ιβάν που είχε σημασία. Όλων των άλλων είχε επίσης.
(Χειροκρότημα τελειώνει) Αλήθεια, καμία ηρωική πράξη — απλά πρέπει να είμαστε κοντά. Και αν φοβόμαστε κάτι, ή δεν καταλαβαίνουμε κάτι,πρέπει να ρωτάμε. Ας είμαστε περίεργοι, αλλά ποτέ αδιάφοροι. Ας έχουμε το κουράγιο να κοιταζόμαστε στα μάτια, γιατί κοιτώντας, μπορούμε να ανοίξουμε έναν ολόκληρο κόσμο σε κάποιον άλλο.
Κοινοποιήστε:
Σχετικά
By eduportal • Αγωγή Υγείας • 0 • Tags: Αυτισμός